Empati

Kalça kırığım sayesinde son zamanlarda çok fazla kitap okuma fırsatı buluyorum. Eskiden “Bebeğim var, kendime vakit ayıramıyorum” cümlesini sık kullanacağımı zannederken, şimdi yatarak yapılabilecek her türlü hobiyi gerçekleştirebiliyorum. (İlk kez muhterem kırığım için iyi mi konuştum ne:P) Son okuduğum kitap bitince ve verdiğim sipariş henüz gelmeyince, okuduğum önceki kitapları karıştırmaya başladım. Raflardan birinde Adam Fawer’in Empati’sini gördüm. Bu kitapla aramda garip bir husumet var. Bu kitabı geçen yıl büyük bir hevesle almış ve yarısına kadar okumuşken, ablamın eşinin kalp krizi geçirip hayatını kaybettiği haberini aldım. Babamın kaybından sonra, kendisi benim için abiden öte baba olmuştu(Nurlar içinde yatsın). Büyük bir üzüntü ve acıyla İstanbul’a geri döndüğümde o sıralar yaptığım her şeyi yarım bıraktım. Sanırım o kötü anları tekrar yaşamamak içindi okuduğum kitaptan, izlediğim diziden, çok sık dinlediğim albümden vazgeçmem…

Şimdi bu kitabı tekrar görünce o günler geldi aklıma, içim burkuldu ama kitaba tekrar bir şans vermek istedim ve okudum, soluksuz okudum diyebilirim. Kitabın kurgusu, psişik güçleri olan ve bu güçler sayesinde diğerlerinin duygu ve düşüncelerini yönlendirebilen insanlar üzerinde kurulu. Olaylar, bu insanları çocukluk yaşta kandırarak eğitmeye ve daha sonra kullanmaya çalışan bir organizasyon çevresinde dönüyor. Kitabın dipnotunda ABD’de yakın geçmişe kadar bu tip organizasyonların olduğundan bahsedilmiş, çok şaşırdım.

Sonunu tahmin edemediğim, beni şaşırtan kitaplar çok hoşuma gidiyor. Bazı kitapların yarısında yazarın nereye varacağını çözüyorum ve diğer yarısı, geleceği görerek yaşamak gibi oluyor, John Verdon’un “Aklından Bir Sayı Tut” kitabında olduğu gibi. Özellikle son 30-40 sayfada katil “Ben katilim” diye resmen haykırırken, kahramanımıza saflığından dolayı hayret ettimJ Oysa Empati’de durum böyle değil, son 5 sayfaya geliyorsun hala düğüm çözülmüyor, son sayfada okuduğunla dumur oluyorsun ve yazarı tebrik ediyorsunJ

Yaşamınızın kontrolü sizde değil!

Öyle olduğunu düşünebilirsiniz, ama yanılıyorsunuz.

Elbette ki kendi kararlarınızı kendiniz vermekte özgürsünüz.

Sandalyeye oturmaya devam edebilirsiniz.

Ya da gözlerinizi oymak gibi çılgınca bir şey yapabilirsiniz.

Ne isterseniz yapabilirsiniz.

Ama sorun şurada: Ne isteyeceğinizi kontrol edemezsiniz.

Her davranışınızı önceden belirleyen arzularınız ruhunuzun o kadar derinlerine işlemiştir ki, onlara dikkat bile etmezsiniz.

Ve bu da sizi mükemmel bir köle yapar.

Bu nedenle, hayatınızı yaşamaya devam edin.

Ne isterseniz yapın.

Sadece isteklerinizin tümüyle sizin kontrolünüzde olmadığı gerçeği üzerine kafanızı çok fazla yormamaya çalışın.

                                                                                                                                                          Adam FAWER