Tarih 11.05.2012… Berbat günler yaşıyoruz. Evde neredeyse kimse kimseyle konuşmuyor, herkes suskun, herkes üzgün, eşimin de benim de kucağımızda laptoplar, sözde internette öylesine takılıyoruz ama aslında sürekli bebişimizdeki popo gamzesini araştırıp okuduklarımızla dumur oluyoruz ve birbirimizden saklıyoruz…
Henüz kendimi salmış değilim, ultrasonda omurilikle bağlantılı çıkması kesin olarak bağlantılı demek olmadığı için içimi ferah tutmaya, güçlü olmaya çalışıyorum. Duanın gücüne çok inanırım, sürekli bu minicik, masum şeye bir şey olmaması için dua ediyorum… Günlerimiz bu şekilde, eve sanki bir mutsuzluk bombası atılmış da hepimiz payımıza düşeni almışız gibi geçiyor… Derken eşimin doğum günü geldi çattı. Evimize biraz neşe, biraz gülücük sokabilmek için bir şeyler düşünmeye başladım. Güzel bir pasta alayım, yanında da bir hediye seçeyim dedim. Ama kalçamdaki kırık sebebiyle yürüyemediğim ve çok gerekmedikçe evden çıkamadığım için pasta ve hediye işi biraz yaştı. Ben de pasta yerine meyve sepeti sipariş ettim, hediyeyi de internetten oğlum adına aldım. Seçtiğim meyve sepetimiz bu;
Bu da oğlumun hediyesi… Bu hediyenin çok anlamlı olduğunu düşünüyorum, şu an evimizin en güzel köşesini süslüyor. Son 6 yıldır "baba" kelimesi benim için, içimi acıtan buruk bir gülüşten ibaretken, şu an camın üzerine kazınmış "canım babam" yazısı canımı neredeyse hiç yakmıyor... Oğlumun da benim sahip olduğum gibi bir babaya sahip olduğunu bilmek daha çok içimi rahatlatıyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder