...

Hamileliğimin son haftasıydı. Bir Pazar sabahı uyandım, yataktan kalkarken sol bacağımın hareket ettikçe aşırı derecede acıdığını hissettim. Uyurken bir şey oldu, birazdan açılır dedim. Ne de olsa hamilelikte daha önce hiç olmayanlar oluyordu, kaç kere uykudan ellerimdeki uyuşuklukla, bacaklarıma giren kramplarla uyanmamış mıydım, kulaklarımda tıkanıklık, burnumda kanama yüzünden doktora gitmemiş miydim? Hepsinin sebebi hamilelikti, bu da ondandır diye düşündüm. Gün içinde geçmedi, ertesi güne geçer dedim, daha da arttı. Topallayarak yürümeye başladım, merdiven inip çıkamadım… Doktorumu aradım, doğumdan sonra geçer dedi. Neyse ki doğuma 1 haftadan az kalmıştı, geçecekti… geçmedi… Doğumdan 2 gün sonra eve geldik, her şey daha da kötüye gitmeye başladı. Tek başıma yataktan kalkıp yatamaz oldum, eşim yatağa yatırıyordu, minik hareketlerle yerleşmeye çalıştığımda acıdan kıvranıyordum, lavaboya bile eşimin yardımı olmadan gidemiyordum. Aynı odada yatağındaki bebeğim ağlamaya başladığında önce birinin beni kaldırması, sonra bebeği alıp kucağıma vermesi gerekiyordu. Fiziksel acı hat safhadaydı ama psikolojimin yanında fiziksel olarak daha bile iyiydim… Bu sırada bebişin sarılık değerleri yükseliyordu, her gün hastaneye gider gelir olduk, bana gitme deseler de, bebeğimi yalnız bırakamazdım… Yine sarılık testi için gittiğimiz bir gün ablamın ısrarıyla, test sonuçlarını beklerken kendim için doktora girdim. Sinir sıkışmasıdır diye düşündüğümden beyin cerrahisi bölümünü tercih etmiştim ama doğru bölüm ortopediymiş bunu da sonra öğrendim. 2 tane MR istedi doktor. İlki bel fıtığı mıdır diye bakıldı, temiz çıktı. Ama ikincisi, yaşadığım ve daha çok zaman yaşayacağım berbat günlerin sebebini ortaya koyan bir MRdı. MRı çektirdikten sonra, bebeğimin test sonuçları sarılık olduğu için hastanede yatması gerektiğini söylüyordu. Bu işlerle uğraşırken doktora MRlarımı göstermek aklıma bile gelmedi, umurumda da değildi. Birkaç gün sonra MRlarımı gösterdiğimde sonuç benim için gerçekten şok ediciydi. Kalça kemiğim kırılmış!!! İnanamadım, şaka gibi! İlk sorum “Peki ben nasıl dayanıyorum kırıksa?” dedim. Kalça kemiği kırığı, kol kemiği kırığı gibi değilmiş. Yani kol kırıldığında kemik 2 parçaya ayrılır, ama burada süngerimsi kemiğin içindeki çok sayıda lifin kopması söz konusuymuş, yani klasik anlamda düşündüğümüz bir kırık değilmiş ama işin ilginç yanı bu kırığın düşme, çarpma vb. ile oluşmayıp, hormonların etkisiyle oluşmasıymış ki bu da milyonda 1 rastlanırmış!!! Kendimi burada özel mi hissetmeliyim yoksa oturup niye 1milyon kişide beni buldu diye ağlamalı mıyım bilemedim… Kırık olduğu için ortopediye yönlendirildim. Ortopedi doktorunun MRlarımı gördüğünde resmen gözlerinin içi güldü. Tam da hamilelikte leğen kemiğinin kırılması ile ilgili makale yazdığı sıralarda, güncel vaka kendiliğinden ayağına geldi. Dediğine göre literatürde bilinen 12 vaka varmış ve ben 13.süymüşüm. Ne şahane… Her bayanın hamileliğinin özellikle son 2 haftasında kalça kemikleri, bebeğe yer açmak için esnermiş, bu doğal bir süreçmiş, doğumdan sonra da yavaş yavaş eski hallerine geri dönermiş. Yine hamilelik sırasında osteoporoz denilen kemik erimesi de fazla miktarda yaşanırmış. İşte çok çok nadiren kemikler bu esneme ve erimeyi kaldıramayıp kırılırmış. Bana da tam olarak olan buymuşL Hemen ameliyat edelim dedi doktor. Çimento yöntemiyle kemiğin içi doldurulacakmış. Ameliyat dışında 2. bir yol sordum tedavi için, 2-3 ay full istirahat etmeliymişim, yataktan hiç kalkmamalıymış, sadece lavaboya onda da koltuk değneği kullanarak gitmeliymişim, ağırlık kaldırmamalıymışım, çocuğumu bile kucağıma almamalıymışım… Bu son dediğiyle gözyaşlarım birden yanağımdan süzülmeye başladı. Son zamanlarda fazla sulu göz olduğumun farkındayım, loğusalıkta duygusallık, alınganlık normal diye okumuştum ama bugün bu öğrendiklerim gerçekten bir bünyeye fazlaydı… Düşünmek istediğimi söyleyip topallaya topallaya doktorun yanından ayrıldım…